O disco flexible, tan utilizado ata a aparición da memoria flash, era o soporte de almacenamento (magnético) que se utilizaba para transportar información dun ordenador a outro; este disco estaba provisto dunha lámina protexida por unha carcasa de plástico. Os discos flexibles máis utilizados eran os denominados disco 3 1/2 (nome que facía referencia ao seu tamaño físico en polgadas).
Hoxe en día, o representante máis importante dos discos magnéticos é o disco duro, tamén chamado disco fixo, xa que adoita estar dentro do ordenador; non obstante, isto xa non é certo de todo, posto que son frecuentes tamén os discos duros extraíbles e os discos duros externos.
Os discos duros están formados por un conxunto de discos amoreados cun eixe común; entre eles están situadas as cabezas de lectura-escritura de maneira que poidan ler e escribir nas dúas caras de cada disco.
Dependendo da tecnoloxía utilizada para a transferencia de datos, os discos duros poden ser de varios tipos; na actualidade, os máis utilizados son discos IDE (EIDE); esta tecnoloxía permite conectar hasta catro discos con capacidades de Gigabytes. Dentro deste tipo hai que falar de subtipos que se diferencian, sobre todo, na velocidade de transferencia de datos: ATA, Ultra-ATA, Ultra DMA, Ultra DMA-66, Ultra DMA100...; o último en aparecer foi o Serial-ATA.
Discos ópticos: A aparición dos discos ópticos (CD.ROM e DVD), provocou unha revolución nos sistemas de almacenamento, grazas á enorme cantidade de información, de moi distinta natureza, que poden almacenar cun custo relativamente baixo. Todos estes discos utilizan tecnoloxía óptica (láser).
-CD-ROM: O CD-ROM (Compact Disk-Read Only Memory), como o propio nome suxire, contén información que só poden ser lidos, polo que se usa para almacenar informacións que non ten que ser cambiado, esta característica, combinada coa súa gran habilidade e información gravadas que poden ser de distintos tipos (audio, vídeo, fotos ...), facer o CD-ROM un soporte ideal para enciclopedias, xogos, programas interactivos, etc. Información dun CD-ROM é almacenado por unha banda, ao longo dunha espiral única pista que comeza no centro do disco e remata no bordo exterior, esta banda está dividida en sectores.
-CD grabables e discos regrabables: as gravadoras de CD-ROM permiten gravar, en discos virxes, a información desexada de forma permanente; a devandita información só poderá lerse e nunca poderá ser modificada. Aos discos grabablesdenomínaselles, tecnicamente, discos WORM (Write-Once, Read-Many) e identifícaselles mediante siglas CD R. Ademais, hai outros discos que poden ser gravados varias veces, borrando en cada gravación a información que existira con antelación; a estes discos identifícaselles coas siglas CD RW (re Writable).
DVD-ROM: Os discos DVD (Dixital Video Disc) son, fisicamente, semellantes ás CD-ROMS, pero a súa capacidade é moito maior (varios GB, teoricamente hasta 17GB). Esta capacidade conséguea aumentando a densidade de escritura aproveitando as dúas caras do disco e almacenando, en cada cara, información en varias caras superpostas.
A pesar de que a tecnoloxía utilizada nestes discos é análoga á das CD-ROMS, o seu láser é distinto. Este feito fai que unha mesma unidade non poida ser utilizada para ler ambos os dous tipos de discos; aínda que, na práctica, a maioría dos fabricantes incorporan, nas súas unidades lectoras de DVD, un segundo láser que permite a lectura de CD-ROM.
DVD grabables y regrabables: Ao igual que aconteceu coas CD-ROMS, tanto os discos coma as unidades lectoras de DVD evolucionaron ata ofrecer a posibilidade de gravar e regravar información neles. Non obstante, hai varios formatos no mercado que non chegaron a unificarse, e que non son compatibles entre si.
*DVD-R: discos que permiten unha soa gravación; poden ser dunha capa (4,7 GB) ou de dobre capa (8,5 GB).
*DVD-RW: discos que permiten ser gravado varias veces; tamén poden ser de capa simple ou de dobre capa.
*DVD+R: discos dun só uso, similar aos DVD-R, pero, segundo os seus creadores, con máis compatibilidade respecto a DVD-ROM eDVD vídeo convencionais.
*DVD+RW: discos regrabables similares aos DVD+R; ao igual que todos os anteriores, poden ser de capa simple (4,7GB) ou de dobre capa (8,5GB).
HD DVD e Blue-ray: a evolución dos disco DVD trouxo dous novos discos ópticos, denominados Blue-ray e HD DVD, cuxo aspecto físico é análogo aos seus predecesores (12 cm de diámetro) pero cunha capacidade de almacenamento bastante superior. Aínda que os dous están baseados na mesma tecnoloxía láser, hai diferenzas técnicas entre eles.
Ambos os dous discos están concibidos para almacenar vídeos de alta definición e datos; na actualidade libérase unha guerra entre as casas comerciais que os apoian para ver cal dos formatos consigue impoñerse no mercado.
Discos magneto-ópticos: Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, pero, ademais, os datos poden ser modificados e borrados grazas á tecnoloxía magnética.
A superficie dun disco magneto-óptico esta constituída por unha aliaxe de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio (encargada de reflectir posteriormente o láser); ambas as dúas están situadas entre dúas capas de plástico que as protexen.
Á hora de gravar ou modificar información, o láser quenta unha pequena porción de superficie da aliaxe cristalina, liberando liberando aos cristais o suficiente para permitirlles o movemento.
Dispositivos de almacenamento baseados en memoria flash: Adoita conectarse a un porto USB, dende o cal obteñen a enerxía eléctrica suficiente para o seu funcionamento.As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería que subministre enerxía á memoria para manter a gravación. Iso si, a vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse 100 000 e 1 000 000 as veces que se poderá gravar información nela.
Funcionamento da memoria flash
Como calquera outra memoria, a memoria flash está constituída por celas nas que se garda a información que se quere almacenar. Cada cela é como un transistor convencional, pero cunha porta adicional que é a encargada da carga de información. A memoria flash non é unha memoria RAM, posto que ese caso necesitaría enerxía de forma permanente para non perder os datos.
A causa de que non sexa perpetua está, no desgaste que sofre cada cela ao gravar e borrar a súa información. Outra curiosidade é que o borrado de información se realiza cunha subministración elevada de corrente eléctrica, polo que resulta un proceso lento
Blu-ray: Os discos Blu-Ray veñen a representar a última tecnoloxía de almacenamento co que podemos ter en calquera momento. Estes discos ópticos deben ser similares a DVD ou CD, este en termos de aparencia física, pois en todos estes casos ten un diámetro de 12 centímetros, que se converte na medida estándar para a caixa de entrada do dispositivo correspondente . O Blu-Ray xa superou todos os dispositivos similares que o antecederon, incluíndo neles o HD-DVD. Normalmente, unha capa de Blu-Ray pode almacenar uns 25 GB de información, de discos ópticos con esta tecnoloxía á disposición de catro capas e, polo tanto, debe almacenar 100 GB de datos total. A actual velocidade de transferencia de datos con eses discos chega a 36 Mbps, analizando a posibilidade de aumentar esta taxa a preto de 82 Mbps. A superficie constituído polo Blu-Ray é resistente a todo tipo de riscos, debido a un material chamado Durabis que vén da última capa de protección física deses discos.
O nome foi dado é, en realidade, porque ten a capacidade de almacenar información a través do dispositivo que emite unha luz láser contén azul ou violeta.
Dispositivo de almacenamento: é todo aparato que se utilice para gravar os datos da computadora de forma permanente ou temporal. Unha unidade de disco, xunto cos discos que grava, é un dispositivo de almacenamento. Ás veces dise que unha computadora ten dispositivos de almacenamento primarios (ou principais) e secundarios (ou auxiliares). Cando se fai esta distinción, o dispositivo de almacenamento primario é a memoria de acceso aleatorio (RAM) da computadora, un dispositivo de almacenamento permanente pero cuxo contido é temporal. O almacenamento secundario inclúe os dispositivos de almacenamento máis permanentes, como unidades de disco e de fita. Para máis información facer click aquí.
*DVD-RW: discos que permiten ser gravado varias veces; tamén poden ser de capa simple ou de dobre capa.
*DVD+R: discos dun só uso, similar aos DVD-R, pero, segundo os seus creadores, con máis compatibilidade respecto a DVD-ROM eDVD vídeo convencionais.
*DVD+RW: discos regrabables similares aos DVD+R; ao igual que todos os anteriores, poden ser de capa simple (4,7GB) ou de dobre capa (8,5GB).
HD DVD e Blue-ray: a evolución dos disco DVD trouxo dous novos discos ópticos, denominados Blue-ray e HD DVD, cuxo aspecto físico é análogo aos seus predecesores (12 cm de diámetro) pero cunha capacidade de almacenamento bastante superior. Aínda que os dous están baseados na mesma tecnoloxía láser, hai diferenzas técnicas entre eles.
Ambos os dous discos están concibidos para almacenar vídeos de alta definición e datos; na actualidade libérase unha guerra entre as casas comerciais que os apoian para ver cal dos formatos consigue impoñerse no mercado.
Discos magneto-ópticos: Estes discos utilizan unha tecnoloxía mixta: magnética e óptica. A súa gran vantaxe é que permiten almacenar unha gran cantidade de información mediante a técnica óptica, pero, ademais, os datos poden ser modificados e borrados grazas á tecnoloxía magnética.
A superficie dun disco magneto-óptico esta constituída por unha aliaxe de metal cristalino sobre unha superficie de aluminio (encargada de reflectir posteriormente o láser); ambas as dúas están situadas entre dúas capas de plástico que as protexen.
Á hora de gravar ou modificar información, o láser quenta unha pequena porción de superficie da aliaxe cristalina, liberando liberando aos cristais o suficiente para permitirlles o movemento.
Dispositivos de almacenamento baseados en memoria flash: Adoita conectarse a un porto USB, dende o cal obteñen a enerxía eléctrica suficiente para o seu funcionamento.As características máis sobresaíntes destes dispositivos son o seu reducido tamaño e a non necesidade dunha pila ou batería que subministre enerxía á memoria para manter a gravación. Iso si, a vida dunha memoria flash non é indefinida: cífranse 100 000 e 1 000 000 as veces que se poderá gravar información nela.
Funcionamento da memoria flash
Como calquera outra memoria, a memoria flash está constituída por celas nas que se garda a información que se quere almacenar. Cada cela é como un transistor convencional, pero cunha porta adicional que é a encargada da carga de información. A memoria flash non é unha memoria RAM, posto que ese caso necesitaría enerxía de forma permanente para non perder os datos.
A causa de que non sexa perpetua está, no desgaste que sofre cada cela ao gravar e borrar a súa información. Outra curiosidade é que o borrado de información se realiza cunha subministración elevada de corrente eléctrica, polo que resulta un proceso lento
Blu-ray: Os discos Blu-Ray veñen a representar a última tecnoloxía de almacenamento co que podemos ter en calquera momento. Estes discos ópticos deben ser similares a DVD ou CD, este en termos de aparencia física, pois en todos estes casos ten un diámetro de 12 centímetros, que se converte na medida estándar para a caixa de entrada do dispositivo correspondente . O Blu-Ray xa superou todos os dispositivos similares que o antecederon, incluíndo neles o HD-DVD. Normalmente, unha capa de Blu-Ray pode almacenar uns 25 GB de información, de discos ópticos con esta tecnoloxía á disposición de catro capas e, polo tanto, debe almacenar 100 GB de datos total. A actual velocidade de transferencia de datos con eses discos chega a 36 Mbps, analizando a posibilidade de aumentar esta taxa a preto de 82 Mbps. A superficie constituído polo Blu-Ray é resistente a todo tipo de riscos, debido a un material chamado Durabis que vén da última capa de protección física deses discos.
O nome foi dado é, en realidade, porque ten a capacidade de almacenar información a través do dispositivo que emite unha luz láser contén azul ou violeta.
Dispositivo de almacenamento: é todo aparato que se utilice para gravar os datos da computadora de forma permanente ou temporal. Unha unidade de disco, xunto cos discos que grava, é un dispositivo de almacenamento. Ás veces dise que unha computadora ten dispositivos de almacenamento primarios (ou principais) e secundarios (ou auxiliares). Cando se fai esta distinción, o dispositivo de almacenamento primario é a memoria de acceso aleatorio (RAM) da computadora, un dispositivo de almacenamento permanente pero cuxo contido é temporal. O almacenamento secundario inclúe os dispositivos de almacenamento máis permanentes, como unidades de disco e de fita. Para máis información facer click aquí.